afb. Onbekend, ca 1930
Marinus Carolus Johannes (Marinus) Ogier
's-Hertogenbosch 7 september 1899 - 's-Hertogenbosch 16 februari 1988 (88)
Archief
Losse stukken en kleine collecties, 1533-1994NL-HtSA Archiefnummer 1021
Afdeling Erfgoed 's-Hertogenbosch (AEH)
|
|
Encyclopedie van Noord-Brabant
Marinus Ogier
|
Zoon van Martinus Ogier, bekend muziekpedagoog; gedurende bijna 25 jaar jurylid en examinator van de K.N.F. (Koninklijke Nederlandse Federatie van muziekverenigingen), werd erelid en kreeg de erepenning van deze instelling. Ogier, eerste violist en klarinettist bij het stedelijk orkest, was tevens eerst leraar, later directeur van de particuliere Bossche muziekschool, die toen 300 leerlingen telde. Men is begonnen in een pand achter het Wild Varken, later in de noodbouw aan de Pelssingel. Daarnaast was Ogier directeur van het 's-Hertogenbosch muziekkorps van 1932 tot 1945. | 212 |
Encyclopedie van Noord-Brabant 3 (1986) 212
Functies
Marinus Ogier
Functies / onderscheiding(en)
- Violist, klarinettist, leraar
- Directeur Bossche muziekschool
- Culturele penning 's-Hertogenbosch (zilver), 22 november 1949
- Ridder in de Orde van Oranje-Nassau, 1973
- Ere-lid van de Koninklijke Nederlandse Federatie van Muziekverenigingen
Genealogie
Stadsgezichten
De muzikale levenssymfonie van Marinus Ogier
door Paul Kriele
Marinus Ogier geboren op 7 september 1899, was directeur van het 's-Hertogenbosch Muziekkorps, directeur van de particuliere en vanaf 1962 adjunct-directeur van de gemeentelijke Muziekschool aan de Hinthamerstraat. Behalve individuele muzieklessen die Ogier gaf, stond hij ook als docent aan de muziekscholen in Breda, Tilburg en de semenaria van het Bossche bisdom. Zijn innemende en pedagogische inbreng betekende een stimulans voor het provinciale muziekleven, beginnend aan de basis, de jeugd..org.jpg "body=[]") De musicus Marinus Ogier stimuleerde met zijn inzet als leraar, dirigent en directeur van zowel de particuliere muziekschool als van het Een ruitje inpingelen is vandaag aan de orde van de dag. Dat deden we vroeger ook wel, maar je was veel banger wanneer je wat geflikt had. Bij schoenmaker Van Est in de St. Jorisstraat waarin wij woonden, had ik eens een bal tegen de ruit geschopt. Uit angst over die gebroken ruit durfde ik de hele dag niet thuis te komen. JongensstrekenVakanties en schoolreisjes waren er nauwelijks. Het enige uitstapje dat ik me herinner was een wandeling met de klas naar de Pettelaar. Op een provisorisch aangelegd vliegveld zou Henri Bakker in 1911 zijn eerste vlucht maken. Het terrein lag dichtbij wat wij ,het witte zand’ noemden en waarlangs de wetering liep. Op een gegeven moment waaide mijn petje af en plonsde in het water. Terwijl ik probeerde het er uit te halen, gaf Paul Scheefhals mij een zet. Ik viel de wetering in, wat me een nat pak kostte, maar ik durfde niet naar huis. Bij mijn oom Carel Bouman aan de Zuid-Willemsvaart heb ik een schoon pak aangetrokken. Carel was een neef van mijn moeder.Na de lagere school ging ik naar de Ruwenberg, het rijke lui's internaat in St. Michielsgestel. Het was er voor de oorlog zo sjiek dat ze er Frans spraken. Mijn klasgenoten waren kinderen van directeuren van omliggende fabrieken in Tilburg, de Langstraat en Den | 101 |
|
Bosch, zoals Van Kessel, Swagemakers, Knegtel en Pessers. Muziek heb ik al van kinds af aan beoefend. Van vader kreeg ik privélessen in piano. Elke zondag na de mis en later ook op de muziekschool natuurlijk. Ik had de gewoonte om advertenties uit de krant te knippen en die voor te zingen. Dat deed ik vaak met één van mijn zussen op een opera-achtige manier. Ik kon goed zingen. Bij retraites vroegen ze mij als voorzanger. Behalve viool en piano speelde ik ook klarinet. Dat is weer een apart verhaal. Vader Martinus nam als dirigent van het Stedelijk Orkest ondermeer nieuwe muzikanten aan. In 1917 vertrok er een klarinettist. Vader was zo slim om mij klarinet te laten studeren, zodat de bezetting van zijn orkest weer klopte. Prima vistaPas op het internaat is mijn aanleg verder tot ontplooiing gekomen. Mijnheer Van 't Kruis adviseerde mij door te gaan in de muziek. Het Utrechts Conservatorium leek hem wel iets.In 1924 -ik was toen 25 jaar- deed ik er eindexamen bij Sam Schwab en Sam Dresden. De viool bespeelde ik als hoofdinstrument naast de piano. Eén van de vakken was muziekgeschiedenis. Je moest een kleine melodie vierstemmig neerzetten en in drie octaven enkele toonladders spelen. Ze vroegen je ook wat études en sonates uit te voeren. Het zwaarste vond ik het ,prima vista’. Zonder vooraf gezien te hebben wat ze je voorlegden, moest je een muziekstuk uitvoeren. Daarin letten ze heel streng op je mogelijkheden. De leukste ervaring had ik nadat ik met mijn diploma naar buiten liep. De eerste die ik tegen het lijf liep was mijn toekomstige schoonvader Van Asseldonk. Zo wist mijn schoonfamilie het nog eerder dan bij ons thuis, dat ik geslaagd was. Het eerste optreden dat was bij het 750-jarig bestaan van 's-Hertogenbosch in 1935. Onder andere samen met dr J. Casparie zat ik op het toneel van het Concertgebouw aan de Jan Heinsstraat. Ik was gevraagd om de vioolpartij te doen van een concert met het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Alphons Diepenbrock dirigeerde deze jubileumuitvoering. KennismakingIk ben heel lang bevriend geweest met Jan van Asseldonk, al van mijn jeugd af. Jan was een broer van Gerarda, die later mijn vrouw zou worden. Tijdens een concert in de Liedertafel, zoals het Concertgebouw aanvankelijk werd genoemd, zag ik onder het vioolspelen in een van de eerste rijen een vriendelijk meisje zitten. In de pauze vraag ik aan Jan van Asseldonk: „Ken jij dat meisje wat daar staat?”. „Zeker”, zegt ie, „dat is mijn zus”. „Nou”, zei ik, „Stel ze dan maar vlug aan mij voor”.Het was gebruikelijk dat de concerten werden afgesloten met een bal. Je had op zak een balboekje, een notitieboekje waarin je de dansen noteerde en met wie je wilde dansen. Als een meisje je aanstond, dan liep je erop af en vroeg of ze straks met je de foxtrott, een wals of zo wilde doen. Zodra de dirigent van het orkestje jouw dans aankondigde, vroeg je je meisje ten dans. Zo heb ik Gerarda op de dansvloer leren kennen. | 102 |
„Stadsgezichten” een Bosch' album (1990) 101-102
Artikelen
| 1969 |
John van MiltenburgBossche muziekpedagoog met grote verdiensten : Marinus Ogier jr. 70 jaar
Brabants Dagblad, donderdag 4 september 1969 | 2
|
|
| 1973 |
VerslaggeverGouden jubileum Marinus OgierHet Gewest, donderdag 21 juni 1973 |
|
| 1973 |
VerslaggeverGouden musicus Mar. Ogier ridder van Oranje-Nassau
Brabants Dagblad, donderdag 28 juni 1973 | 4
|
|
| 1979 |
VerslaggeverMarinus Ogier wodrt 80 jaar : „Muziek houdt je jong...”
Brabants Dagblad, woensdag 5 september 1979 | 2
|
|
| 1986 |
RedactieOever, Henricus Hieronymus tenEncyclopedie van Noord-Brabant 3 (1986) 212 |
|
| 1990 |
Paul Kriele en Aart van WoenselStadsgezichten een Bosch albumBoekhandel Mosmans 's-Hertogenbosch (1990) 101-103 |
Literatuur en bronnenpublicaties
H.F.J.M. van den Eerenbeemt, Geschiedenis van Noord-Brabant (1996-1997) II. 386
Paul Kriele, Stadsgezichten een Bosch' album (1990) 101-103
Henriette Straub e.a., Een bevlogen orkest uitgelicht : Het Brabants Orkest 1950-2000 (2000) 16, 21
Aart Vos, 's-Hertogenbosch : De geschiedenis van een Brabantse stad 1629-1990 (1997) 261, 393
H.J. Zomerdijk, Het muziekleven in Noord-Brabant 1770-1850 LI (1981) 171
H.J. Zomerdijk, Het muziekleven in Noord-Brabant 1850-1914 LV (1982) 288
n: vermelding in een voetnoot
Bossche Encyclopedie |